Wijkverpleging en zelfzorg
Bij Marcia zijn in het ziekenhuis twee tenen verwijderd. De wijkverpleging zou elke dag langskomen om de wond te verzorgen. Maar Marcia wilde het graag zelf doen. Samen kwamen Marcia en Kim van de wijkverpleging tot een oplossing die voor iedereen goed werkt.
Waarom zijn er bij jou twee tenen verwijderd?
Marcia: “Ik heb suikerziekte. Dan kun je last krijgen van slechte doorbloeding in je voeten. Als je een wondje hebt, geneest dat minder snel. Dat was bij mij ook zo. Ik kreeg een ontsteking in het bot. Om te voorkomen dat die ontsteking erger zou worden, was een operatie nodig. De derde en vierde teen van mijn linkervoet zijn verwijderd.”
Bij Marcia Pluimers zijn in het ziekenhuis twee tenen verwijderd. Na de operatie werd de wond aan haar voet verzorgd door de wijkverpleging.
De operatie liet een grote open wond achter. Hoe geneest die?
Kim: “De eerste zes weken na de operatie zat er dag en nacht een vacuümpomp aan Marcia’s been. Dat is een pomp die zorgt dat de wond schoon blijft en sneller geneest. De wijkverpleegkundigen kwamen drie keer per week langs om de wond schoon te maken en de pomp te vervangen. Dat duurde een uur. Best lang, vond Marcia. Daarom spraken we af dat ze de wond zelf vast zou schoonmaken. Wij vervingen alleen de pomp. Dat scheelde tijd.”
Kim Braat is wijkverpleegkundige en projectcoördinator bij Careyn, een organisatie voor wijkverpleging.
www.careyn.nl
En na die zes weken?
Marcia: “In het begin kwamen de verpleegkundigen elke dag bij me thuis om de wond te verzorgen. Ze legden uit wat ze deden. Ik keek mee en stelde vragen. Na een tijdje dacht ik: “dat kan ik ook”. Ik heb toen voorgesteld om zelf de wond te verzorgen. De verpleegkundige deed het voor en gaf me tips. Nu doe ik het zelf. Eens per week komen ze langs voor controle.”
Waarom wilde je het zelf doen?
Marcia: “Ik doe graag zo veel mogelijk zelf. Ik werk thuis en krijg vaak bezoek van familie en vrienden. Dan is het prettig om je eigen tijd te kunnen indelen. Ik kon goed opschieten met de verpleegkundigen, maar het is ook vermoeiend als er elke dag iemand langskomt. Je hebt meer vrijheid en privacy als je het zelf doet.”
Hoe reageerde de wijkverpleging?
Kim: “We waren positief verrast! Het gebeurt niet vaak dat een cliënt het zelf wil proberen. Mensen zijn vaak onzeker. Ze denken dat ze het niet zelf kunnen. Of het ziekenhuis heeft gezegd dat het op een bepaalde manier moet en ze zijn bang om daarvan af te wijken. Maar Marcia niet. Dat is fijn. We overlegden met het ziekenhuis en met Marcia. We besloten het aan haar over te laten. We keken natuurlijk mee, maar het ging meteen goed. Bijsturen was niet nodig. De wond geneest heel goed.