Tot het einde
In de ouderenzorg is samen zoeken naar een oplossing belangrijk. Dat weet Ineke Kroon-Niemantsverdriet uit ervaring. Zij zorgt voor haar man, die Alzheimer heeft. Met praktijkverpleegkundige Jorinke Bosch overlegt Ineke over hun laatste levensjaren. “Het is goed om vooraf te bespreken wat je wilt.”
Wat is er met Henry?
Ineke: “Henry heeft een lichte vorm van Alzheimer die langzaam erger wordt. Hij woont thuis en ik zorg voor hem. Dat gaat best goed. Jorinke komt af en toe langs en kijkt hoe het met ons gaat. Maar verder doe ik nog alles zelf.”
Is dat zwaar?
Ineke: “Ik zeg altijd: wat je nog kunt doen, moet je blijven doen. Dus ik help Henry met zijn steunkousen, zijn gehoorapparaat, douchen en de dagelijkse dingen. Daarnaast doe ik ook de administratie en ik houd contact met vrienden en familie.”
Henry Kroon kreeg ruim zeven jaar geleden Alzheimer. Hij is getrouwd met Ineke Kroon-Niemantsverdriet (1937), die voor hem zorgt.
Hoe houdt u dat vol?
Ineke: “Henry gaat twee dagen per week naar de dagbesteding en hij houdt ook erg van lezen. Voor mij zijn dat rustige uren waarin ik kan doen wat ik wil. Zolang ik af en toe even tijd voor mezelf heb, houd ik het wel vol.”
Gaat het ook wel eens mis?
Ineke: “Twee jaar geleden kreeg ik ineens veel pijn aan mijn lies. Ik moest direct naar het ziekenhuis. Henry bleef alleen thuis. Ik heb onze buurvrouw en onze dochter in Leiden gebeld. Zij en vrienden van ons gingen voor Henry zorgen. Ze namen ook contact op met Jorinke die hulp bood tijdens de opname en in de periode erna.”
Jorinke, wat heb jij toen gedaan?
Jorinke: “Het was een noodgeval. Ik ging meteen kijken of Henry tijdelijk naar een verpleegtehuis kon. Dat was al bijna geregeld, maar Ineke kwam eerder uit het ziekenhuis dan we verwachtten.”
Hoe ging het verder?
Ineke: “Gelukkig kon ik na een paar dagen weer naar huis. Maar ik vroeg me wel af: wat als ik langer in het ziekenhuis had moeten blijven? Of als er nog eens iets met mij gebeurt? Wie zorgt er dan voor Henry? Henry en ik willen graag zo lang mogelijk samen thuis blijven wonen. Maar wat als dat niet meer kan?
Jorinke Bosch is praktijkverpleegkundige ouderenzorg bij huisartsenpraktijk Kok-Wisselink in Deventer. Zij bezoekt oudere mensen die hulp nodig hebben. Die hulp kan verschillen van het regelen van huishoudelijke hulp tot hulp in een crisis.
Zijn jullie eruit gekomen?
Jorinke: “We hebben er uitgebreid over gesproken. Ook met de dochter van Ineke en Henry. Wat is het plan in geval van nood? Samen zochten we een oplossing die bij hen past. Als Ineke nog een keer naar het ziekenhuis moet, dan willen ze niet dat Henry tijdelijk naar een verpleeghuis gaat. En ze willen zoveel mogelijk zelf blijven beslissen. Zo kwamen we uit bij particuliere thuiszorg. Dat is zorg aan huis die niet in het basispakket van de zorgverzekering zit. Je koopt die zorg zelf in. Je kunt zelf bepalen hoe, wanneer en hoe lang je zorg nodig hebt. Maar als het voor Ineke te zwaar wordt of als ze overlijdt, gaat Henry naar een verpleeghuis.”
Hoe is het om uw leven en ook uw levenseinde te bespreken met zorgverleners?
Ineke: “Het geeft me een veilig gevoel. Ik zorg voor Henry, dus ik moet zo gezond mogelijk blijven. Maar er kan opeens iets met mij gebeuren. Daarom is het goed om vooraf te bespreken wat je wilt.”